เรามีขี้วัวเป็นบ่อน้ำมัน มีขยะเป็นเสาไฟฟ้า

เหตุเพราะตกหลุมรักจึงทำให้ โกศล แสงทอง เลือกที่จะหันหลังให้กับตำแหน่งนักพัฒนาของสถาบันสิ่งแวดล้อมไทย มาปักหลักเริ่มชีวิตใหม่ที่บ้านป่าเด็ง อ.แก่งกระจาน จ.เพชรบุรี เพื่อเป็นเกษตกรเต็มขั้นที่ใช้วิถีชีวิตเรียบง่ายและพอเพียงตามที่ฝันไว้ ที่นั่นกลายเป็นโรงเรียนหลังใหม่ของชีวิตอดีตนักพัฒนาไฟแรง ซึ่งคุ้นเคยแต่การสอนชาวบ้านให้รู้จักเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวง และการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม กลายมาเป็น “นักปฏิบัติ” และเป็น “นักเรียน” แห่งบ้านป่า...

การเป็นครูไม่ได้จบแค่เวลาเลิกงาน ครูต้องเป็นครูในทุกจุลวินาที

ณ เวลานี้ ครูโซ่-ยอดหทัย รีศรีคำ เขาได้ชื่อว่า เป็นครูคนหนึ่งที่เปรี้ยวซ่ามากที่สุดในเมืองไทย เป็นขวัญใจเด็กดื้อ เด็กแสบ ผู้มีวิชาคณิตศาสตร์เป็นอาวุธ

“เราถูกปลูกฝังมาว่าคณิตศาตร์ โคตรน่าเบื่อ ฉะนั้นเด็กๆ จึงมักโดดเรียนวิชานี้ ผมจึงคิดสร้างห้องเรียนแห่งความสุขคณิตศาสตร์แห่งความสนุกสนาน”

ครูโซ่เคยเกลียดวิชาคณิตศาสตร์เข้าเลือดเหมือนเด็กอื่นๆ เรียนก็ร่อแร่ สอบก็เกือบตก แถมยังเกเรจนลือลั่นทั้งๆที่มีพ่อเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน แต่ชีวิตก็กลับตาลปัตร เขาเลือกเรียนครู โดยมีคณิตศาสตร์เป็นวิชาเอก

ลงทุนในยางนาได้กำไรดีกว่าทอง

พ่อคำเดื่อง ภาษี ปราชญ์จากบุรีรัมย์ เขาเป็นกบฏต่อสังคมบูชาเงิน และใช้เวลาร่วม 50 ปีในการเปลี่ยนชีวิตและแนวทาง โดยหันหน้าไปฝากชีวิตไว้กับธรรมชาติ ใช้ชีวิตตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง มุ่งทำเกษตรกรรมธรรมชาติ ทำเกษตรผสมผสาน สานต่อแนวทางในหลวงรัชกาลที่ 9

เหตุเกิดเพราะความเจ็บช้ำจากแนวคิดที่เชื่อว่า “เงิน” คือ “คำตอบ”ของทุกสิ่ง ร่วมกับความคิดที่เชื่อวิถีการทำเกษตรเชิงเดี่ยวแบบทุนนิยม

ความสุขที่คุณปลูกได้

หากมนุษย์วัดความสมบูรณ์แบบด้วยปัจจัยสี่นคร ลิมปคุปตถาวรเจ้าของฉายา “เจ้าชายผัก”น่าจะเป็นเจ้าของชีวิตที่สมบูรณ์แบบที่สุด

เสื้อผ้าที่เรียบง่ายชีวิตแวดล้อมไปด้วยแหล่งผลิตอาหารไกลโรคไร้พิษ ทั้งที่อยู่กลางมหานครที่รายล้อมไปด้วยป่าคอนกรีตอย่างกรุงเทพฯ‘สังคมเมือง’ดูเหมือนห่างไกลจากธรรมชาติเหลือเกิน หากพื้นที่ในอุดมคติของเขากลับเติบโตงอกงาม

เปลี่ยนองค์กรต้องเปลี่ยนที่จิตสำนึก ไม่ใช่ที่กฎระเบียบ ข้อบังคับ

ปัญหาใหญ่ที่กลายเป็นผลกระทบอย่างหนักทำให้โรงพยาบาลชลบุรีต้องเผชิญกับภาวะวิกฤตที่โรงพยาบาลดิ่งลงจนเกือบถึงขีดสุด

ทุจริตคอร์รับชั่น วิกฤตการเงิน บุคคลากรไม่มีความสุข ไม่สนใจการทำงาน ไม่มีวินัย ขาดน้ำใจ ทำงานแค่ตามหน้าที่ และถูกร้องเรียนไปยังศูนย์คุณธรรมมากมาย

หากแรงบันดาลใจจากพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ได้กลายเป็นแนวทางที่ทำให้ นพ.เกศดา จันทร์สว่าง รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลชลบุรี หนึ่งในคณะผู้บริหารที่ช่วยกันขับเคลื่อนจนทำให้มรสุมที่รุมเร้าพัดผ่านไป และช่วยพลิกองค์กรที่วิกฤตสู่การเป็นองค์กรต้นแบบ ในนามของ “โรงพยาบาลคุณธรรม”

ความรัก ทำให้เราดูแลกันและกัน

จากความเจ็บช้ำของชาวนาที่ได้รับผลกระทบจากโครงการจำนำข้าว เป็นชนวนความคิดที่ให้กลุ่มคนรุ่นใหม่ที่อยากจะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยทำให้คุณภาพชีวิตชาวนาดีขึ้น ร่วมกันจัดตั้งโครงการอาสาที่ไม่แสวงหาผลกำไรขึ้นในนามของ “ผูกปิ่นโตข้าว”

“ความเจ็บช้ำของชาวนาและแรงบันดาลใจจากกิจกรรมของโรงเรียนปัญโญทัยที่ฝึกให้เด็กทำนาปลูกข้าวอินทรีย์ และนำข้าวมาขายในสหกรณ์ของโรงเรียนไม่ผ่านคนกลางช่วยจุดประกายความคิดพวกเรา พวกเราจึงจับมือกันทำโครงงการนี้แรกๆ ชาวนาเข้าใจว่า เราคือ ฉากบังหน้าของบริษัทขายปุ๋ยเคมี ต้องใช้เวลาและความจริงใจพิสูจน์ ทำทุกอย่างให้โปร่งใส”

วิกฤตต้มยำกุ้งเมื่อปี พ.ศ. 2540 ฉุดเศรษฐกิจไทยดิ่งเหวธุรกิจล้มกันระเนระนาดไปทั้งประเทศ บริษัท บาธรูม ดีไซน์ จำกัดที่กำลังเป็นดาวรุ่งต้องเปลี่ยนสถานภาพกลายเป็นหนี้สินภายในชั่วข้ามคืน

ด้วยวัยเพียง20 ปีเศษในเวลานั้น ในฐานะเจ้าของบริษัทคุณสี่-ดร.วัชรมงคล เบญจธนะฉัตร์ เขาไม่มีแม้แต่เงินเดือนจ้างพนักงาน

ท่ามกลางความมืดมน “คาถาแสนวิเศษ” ในวันที่ 4 ธันวาคมพ.ศ.2540ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

เราใช้เงินเป็นเครื่องมือสร้างความดี ใช้ความดีเป็นเครดิต

ความทุกข์จากหนี้สินของชุมชนมูลค่ารวม 100 กว่าล้าน ทำให้ คุณศิวโรฒ จิตนิยมประธานสถาบันการเงินชุมชนตำบลหนองสาหร่าย อำเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี มุ่งมั่นที่จะทำให้ชาวบ้านก้าวพ้นจากขอบเหววิกฤตนั้น

ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ภาพหนองสาหร่ายในความทรงจำของเขาเต็มไปด้วยความสุข อยู่กันแบบพี่น้อง มีชีวิตที่เรียบง่าย มีอะไรก็ช่วยเหลือพึ่งพากัน จวบจนกระทั่งความเจริญพุ่งเข้ามาในรูปของคลองชลประทานที่ตัดผ่าน และทางการใช้ “จีดีพี” เงินทองหรือผลประโยชน์ที่หามาได้เป็นตัวตัดสินความมีจนของคนในชุมชน

นักท่องเที่ยวเค้าจ่ายเงินเป็นหมื่นๆ เพื่อมาเก็บขี้ช้าง

“มันบาดใจเราลึก”

พี่เล็ก แสงเดือน ชัยเลิศ กล่าว เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อ 37 ปีที่แล้ว เมื่อครั้งที่เธอเดินทางขึ้นไปบนเขา แล้วได้พบกับช้างลากไม้ตัวผู้เชือกหนึ่ง ที่ขาเต็มไปด้วยแผลเน่าอักเสบและน้ำเหลือง สภาพขาที่บาดเจ็บและบวมทำให้ช้างเชือกนี้เดินลำบาก แต่ก็ต้องถูกบังคับโดยควาญช้างให้เดินต่อไปด้วยตะขอสับ เสียงโหยหวยของช้างผู้ปวดร้าวในวันนั้นมาปรากฏพร้อมแววตารวดร้าวที่จ้องมองมายังพี่เล็กอย่างวิงวอน

“ควาญบอกเราว่า ช้างป่วย แต่ยังไงก็ต้องทำงาน จะหยุดได้ก็ต่อเมื่อล้มลงเท่านั้น”